آقای پزشکیان ؛ منادی «گفتمان صلح» باشید

سیاست شرق _ شهاب زمانی؛

آغاز هزاره سوم، با حملات ۱۱ سپتامبر۲۰۰۱ ، جهان را در مخمصه تروریسم و در ادامه آن، میلیتاریسم قرار داد؛ مسیری که، با گذشت دو دهه از آن، همچنان برخی از مناطق جهان را، در چنبره افکار و سیاست های گروهها و کشورهای خاص قرار داده است، بگونه ای که، امروزه در کانون های جنگ و مخاصمه ، این مردم بیگناه – و نه بانیان و حامیان مخاصمات- هستند ، که قربانی سیاست های توسعه طلبانه و غیر انسانی می شوند.

در این بین، نتیجه انتخابات ریاست جمهوری ایران و پیروزی دکتر مسعود پزشکیان، بی ارتباط با وضعیت ناپایدار منطقه و جهان نبوده است؛ ایران با قرار گرفتن در منطقه ای حساس و مهمی از خاورمیانه ، همواره مورد توجه کشورهای پیرامون خود و قدرت های جهانی بوده است و از سویی دیگر، تاثیرگذاری سیاست های ایران طی یک قرن گذشته در منطقه، همواره بخش جدایی ناپذیری از سیاست سایر کشورها نسبت به آن ، که بازخورد آن نیز، بر وضعیت خاورمیانه ، تاثیرگذار بوده است.

اما سفر رئیس جمهور اسلامی ایران، به نیویورک و حضوردر جمع سران کشورهای جهان، موضوع مهمی است ، که می تواند موجب تبعات و اثرات مختلفی در روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران و همچنین افکار عمومی داخلی گردد، که انتظار می رود، دکتر پزشکیان، در ادامه گفتمان انسجام آفرین خود در داخل، در ملاقات ها و سخنرانی خود،  مواضع ارزشمند، موثر و سودمندی  را در جهت منافع ملی، اتخاذ نمایند.

توجه و تاکید رئیس جمهور ایران بر وفاق ملی، به عنوان مبنایی برای انسجام گروههای مختلف سیاسی و اجتماعی ایران ، همانگونه که در افکار عمومی ایرانیان ، مورد استقبال گرفته است،  می تواند در عرصه منطقه ای و بین المللی نیز، با ارائه پیشنهادی عملگرایانه، موجب نزدیکی دیدگاههای کشورهای مسلمان منطقه به یکدیگر و برای ملت های منطقه و بخصوص مناطق متشنج، طلیعه روزهای بهتری شوند . پیشنهاد و ترویج صلح و کاهش منازعات منطقه ای با مشارکت فعال ایران، می تواند پایانی بر روزهای طاقت فرسای مردمی باشد، که در مخمصه جنگ و درگیری های خونین لبنان و فلسطین، گرفتار شده اند. 

اما به نظر می رسد، مفروضات دولت های خاورمیانه و قدرت های موثر برآن، چنان متفاوت از یکدیگرند، که تاکنون و علیرغم خسارات و تلفات انسانی زیاد، نتوانسته است  مسیری متفاوت و امیدوارکننده ای را، برای پایان دادن به کشمکش ها و منازعات بین آنها، هموار نمایند. مفروضاتی که، گاها با اصول روابط و حقوق بین الملل دچار تعارض اساسی و اصول اخلاقی را نیز، به چالش کشیده و کارکردهای متضاد و متخاصمی را، در عین سیاست های انسان دوستانه اعلامی آنها، موجب شده است.

لذا نیاز است، رئیس جمهور اسلامی ایران، در این فرصت پیش آمده در صحن مجمع عمومی سازمان ملل متحد، منادی  «گفتمان صلح » و حل و فصل منازعاتی باشد، که روزانه، تعداد زیادی از زنان و کودکان را، به کام مرگ می فرستد. صلحی که، از گذشته تاکنون ، یکی از موضوعات مهم در عرصه روابط بین الملل و از آرمان های جدی بشری و بخصوص مصلحان، ادیان و مذاهب مختلف بوده است و همچنان نیز، آرزوی همه ملت ها ، فارغ از نژاد، دین ، زبان ، قومیت و غیره نیز هست.

بدون شک، صلح مستلزم تلاش مشترک همه کشورها و گروهای مرتبط در این رابطه و بدون تمامیت خواهی ناشی از آن و با کارکردی برد_برد است؛ بر این اساس، لازم است دولت های مختلف، به قواعد رفتاری و گفتاری مشترکی از صلح و همزیستی مسالمت آمیز رسیده ، تا بتوانند با ایجاد ارتباطات دوسویه، گفتمان مشترکی را در یک کنش جمعی سودمند، در این رابطه خلق نمایند؛ چنین هدفی، با گفتمان صلح طلبی ، کاهش منازعات ،تاکید بر اشتراکات فی مابین و مدیریت اختلافات، قابل دستیابی خواهد بود، الا اینکه، ادامه منازعات، مورد خواست برخی از طرف های درگیر باشد. 

از این رو، ایران با سابقه فرهنگی و تمدنی خود، می تواند پیوند دهنده ملت های پیرامونی، با وجوه اشتراکی مهمی همچون تاریخ و فرهنگ مشترک و همچنین با ملل دیگر با گنجینه ای از گفتمان فرهنگی صلح و عدالتخواهی برای نوع بشر باشد. موضوعاتی که، رئیس جمهور اسلامی ایران، می تواند در اولین سفر خود و در جمع مقامات و سران دولت های مختلف، خالق تصویر و فضایی جدید و در عین حال، برگرفته از فرهنگ و تمدن کهن ایران باشند.

رئیس جمهوراسلامی ایران، می تواند با پایبندی به سیاست مستقل ملی، با گفتمانی مزیّن به فرهنگ و تمدن ایرانی-اسلامی، مسیری متفاوت و پویا از سیاست را، در روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران ، تحولات منطقه ای و بین المللی به نمایش بگذارند ؛ مسیری که با در نظر گرفتن همه دغدغه های ملت ایران و ملت های منطقه نسبت به « صلح » و همچنین در چارچوبی واقع بینانه و عادلانه ، عرضه شده  باشد.

تاکید بر سیاست گسترش همکاری های مختلف منطقه ای و فرامنطقه ای و همچنین دیپلماسی فعال در حل و فصل منازعات موجود با کمک طرف های ذی ربط، نتنها می تواند در بهبود هرچه بیشتر روابط سیاسی کشورهای دیگر با جمهوری اسلامی ایران موثر واقع شود، بلکه بازخوردهای مناسب سیاسی، اقتصادی ، امنیتی و غیره را نیز، برای ایران و منطقه بهمراه خواهد داشت.

انتهای پیام