عقب نشینی ماکرون از غزه: تجلی شرم غرب

سیاست شرق _ روزنامه دیلی صبا، در مقاله ای به نوشته برهان الدین دوران* نوشت: ارتش اسرائیل به بمباران بیمارستان های غزه ادامه می دهد. با از کار افتادن بیمارستان‌های الشفاء و قدس، بخش‌های شمالی نوار به جهنم روی زمین تبدیل شده است.

اگرچه سازمان ملل خواستار اقدام فوری بین‌المللی برای توقف حملات به بیمارستان‌های غزه است، ایالات متحده و دیگر کشورهای غربی به حمایت بی‌قید و شرط از اسرائیل ادامه می‌دهند.

کریگ مخیبر از دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد اخیراً استعفای خود را ارائه کرد و استدلال کرد که آنچه در غزه اتفاق می‌افتد به منزله «مورد کتاب درسی نسل‌کشی» است. با این حال، غرب حتی خواستار آتش‌بس یا کمک‌های بشردوستانه نیست.

در آخر هفته، امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، از اسرائیل خواست که دست از کار بکشد و خاطرنشان کرد که بمباران، نوزادان، زنان و افراد مسن را می‌کشد – که به گفته او، غیرقانونی است. اگرچه بسیاری از ناظران از این بیانیه استقبال کردند، اما اپوزیسیون فرانسه از مکرون به خاطر تأخیر انتقاد کرد.

از قضا، ماکرون به دلیل واکنش شدید بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، مجبور به عقب نشینی از این اظهارات دیرهنگام شد و تعهد بی قید و شرط خود را به حق اسرائیل برای دفاع از خود تکرار کرد.

از آنجایی که اتحادیه اروپا درخواست های ضعیفی برای آتش بس کرد، آلمان موضعی قاطعانه طرفدار اسرائیل اتخاذ کرد. این کشور فعالانه از کشتار مداوم غزه در تلاشی ظاهرا برای بازپرداخت بدهی شرم آور هولوکاست حمایت می کند.

با وجود سکوت و ارعاب رهبران اروپایی، تظاهرات طرفداران فلسطینی در سراسر این قاره نشان می دهد که مردم قتل عام اسرائیل در غزه را به یاد خواهند آورد و دولت های متبوع خود را مسئول خواهند دانست.

هدف قرار دادن عمدی مراکز درمانی و کشتار زنان و کودکان با تماشای همه جهان، زخم عمیقی بر وجدان بشریت وارد کرد.

تله غرب گرایی

عقب و جلوی ماکرون (بخوانید: بدبختی آشکار او) اساساً مظهر بی شرمی دنیای غرب است. دومینیک دو ویلپن، نخست وزیر سابق فرانسه، این نوع بدبختی را به عنوان «تله غرب گرایی» توصیف می کند. او با این استدلال که اکثریت قریب به اتفاق جامعه بین‌الملل غرب (همراه با اسرائیل) را زیر سؤال می‌برند و منزوی می‌کنند، غرب‌گرایی را این تصور توصیف می‌کند که غرب، که پنج قرن بر سیاست جهانی حکومت می‌کرد، می‌تواند بی‌سر و صدا در همه چیز مداخله کند.

این بار، شرم غربگرایان به عنوان حمایت فعال از کشتار فلسطینیان معرفی می شود. درماندگی جهان اسلام با این شرم همراه است.

بیانیه پایانی اجلاس سران سازمان همکاری اسلامی (IOC) ریاض به ویژه بر اهمیت تحقیق درباره جنایات جنگی اسرائیل ، توقف تروریسم شهرک نشینان و شکستن محاصره تاکید کرد. با این حال ناظران بر ناتوانی اجلاس در پایان دادن به کشتار تاکید کردند.

هیچ بیانیه ای کافی نخواهد بود، مگر اینکه اسرائیل بمباران غیرنظامیان را تا حد مرگ، متوقف کند و کمک های بشردوستانه کافی به غزه برسد. آنچه باید انجام شود این است که تدارکات اضطراری از طریق گذرگاه رفح و حتی از طریق دریا به غزه برسد.

پراکندگی جهان اسلام و اختلافات میان کشورهای عربی در مورد حماس، مانع گام‌های فعال‌تر و ملموس‌تر علیه اسرائیل می‌شود. با این حال، بیانیه ریاض برای ناآرامی نخست وزیر بنیامین نتانیاهو کافی بود.

نخست وزیر اسرائیل – که کارشناسان اکثراً استدلال می کنند که پس از پایان بحران غزه نمی تواند صندلی خود را حفظ کند – به سرعت رهبران عرب را تهدید کرد و به آنها گفت که اگر می خواهند از منافع خود محافظت کنند و در قدرت بمانند، سکوت کنند.

باید دید آیا هیچ یک از رهبران عرب به اظهارات گستاخانه نتانیاهو پاسخ خواهد داد یا خیر. با این حال، می توان به طور منطقی فرض کرد که حداقل مانند ماکرون عمل نخواهند کرد.

[*] استاد دانشگاه علوم اجتماعی آنکارا و عضو شورای امنیت و سیاست خارجی ریاست جمهوری ترکیه 

انتهای پیام