سیاست شرق _ نیوزویک در تحلیلی به قلم «متیو سی مای» نوشت: ایالات متحده چه چیزی می تواند از مانورهای دیپلماتیک اخیر که باعث تغییر در خاورمیانه می شود بیاموزد؟ روابط نزدیکی بین عربستان سعودی و ایران با میانجیگری چین ، تسریع عادی سازی منطقه با سوریه و روند صلح یمن ، همگی نشان می دهد که چگونه دشمنان می توانند به یک روش جدید برای انطباق با منافع یکدیگر دست یابند.

 در حالی که برخی از تحلیلگران بیم دارند که چین در حال جانشینی آمریکا به عنوان شریک قدرت بزرگ ترجیحی منطقه است[…] واقعیت این است که این طرح ها منعکس کننده سیاست های خارجی مستقل و غیر متعهد است که اکنون مشخصه قدرت های متوسط منطقه ​​در دنیای چند قطبی اتخاذ می کنند. 

در اینجا درسی برای واشنگتن وجود دارد: اتخاذ یک سیاست خارجی پایاپای که بر دیپلماسی انعطاف‌پذیر متکی باشد و درعین‌حال به حداقل رساندن درگیری‌های مخاطره‌آمیز، موقعیت بهتری را برای ایالات متحده ایجاد می‌کند تا منطقه را با شرایطی درگیر کند که نشان‌دهنده اهمیت ناچیز آن برای امنیت و رفاه ایالات متحده باشد .

کاهش نفوذ و علاقه ایالات متحده در خاورمیانه نتیجه طبیعی چندقطبی بودن و تمرکز واشنگتن بر رقابت قدرت های بزرگ است . اما سیاست کلی ایالات متحده در قبال منطقه با این تحولات هماهنگ نیست. در سوریه ، ایالات متحده به دنبال یک مأموریت نامشخص اما پرخطر است. دولت اوباما برای اولین بار در سال ۲۰۱۵ به عنوان بخشی از ائتلاف بین المللی برای شکست خلافت داعش ، نیروهای زمینی را در این کشور مستقر کرد . تنها گروه محلی موجود برای مبارزه طولانی مدت ضد تروریسم، شبه نظامیان کرد مرتبط با حزب کارگران کردستان (PKK) بودند. با این حال، ترکیه، متحد ناتو که میزبان نیروهای آمریکایی و تسلیحات هسته‌ای است ، پ‌ک‌ک را با توجه به سابقه جدایی‌طلبی مسلحانه و حمله به خاک ترکیه از سوریه و عراق، یک گروه تروریستی می‌داند. حتی ایالات متحده و اتحادیه اروپا ( اتحادیه اروپا ) هنوز پ ک ک را یک سازمان تروریستی خارجی می دانند.

چهار سال پس از شکست داعش، واشنگتن مدعی است که ادامه حضور 900 نیروی آمریکایی در سوریه برای تامین امنیت اردوگاه‌های موقت پناهندگان و زندان‌های حاوی اعضای خانواده‌های جنگجویان داعش ضروری است. حملات نیروهای وفادار به ایران، تیراندازی متقابل ترک‌ها و کردها ، و درگیری‌های منظم با نیروهای روسی نشان می‌دهد که چگونه این وضعیت برای سربازان آمریکایی خطرناک‌تر می‌شود . در غیاب منافع امنیتی آشکار ایالات متحده، خروج نیروها بسیار دیر شده است. چنین اقدامی کردها را به مذاکره مستقیم با ترکیه یا حمایت از دمشق ترغیب می کند. به ویژه، تعامل دیپلماتیک ایالات متحده با آنکارا می تواند به کردها کمک کند تا به موقعیتی دست یابند که از تهاجمات نظامی ترکیه در آینده به شمال شرق سوریه جلوگیری کند.

این رویکرد همچنین تثبیت مجدد دولت سوریه را تسریع خواهد کرد، کشوری که با وجود سیاست های دولت مرکزی، جایگزین بهتری نسبت به هرج و مرج دهه قبل است. همانطور که محقق F. Gregory Gause III در Foreign Affairs استدلال می کند ، «یک سوریه با ثبات که بتواند از استفاده سازمان های تروریستی از خاک خود جلوگیری کند و به مرور زمان، بین خود و حامیان ایرانی و روسی فعلی خود فاصله بیندازد، بهتر از سوریه ای خواهد بود که اکنون وجود دارد.»

انتهای پیام