سیاست شرق _ بهنوش بساک کاظمی؛

کلاس دوم دبستان را جهشی خواندم و با خواهرم که یکسال از من بزرگتر بود در کلاس سوم همکلاس شدم .
از همه ی بچه های کلاس از نظر سنی کوچکتر بودم ولی معلمم آنقدر مرا در جمع کلاس خوب معرفی کرده بود و تشویقم می کرد که این اختلاف سنی را فراموش کرده بودم.
تکنیک معلم سوم دبستانم این بود کلاس به سه ردیف تقسیم شده بود:
زرنگ ها/ متوسط ها/ضعیف ها
بچه زرنگ ها وظیفه داشتند تا به بقیه دانش آموزان درس را مجدد آموزش بدهند. هر کسی در طول سال ممکن بود چند بار جایش عوض شود. روزی که ضعیف ها یک پله پیشرفت می کردند و معلم جایشان را به ردیف بالاتر تغییر می داد آن روز را جشن می گرفتیم. و برای اینکه هر روزمان جشن و شادی باشد به هم کمک می کردیم.

یک روز وقتی معلم وارد کلاس شد، قبل از اینکه نمره امتحانات ریاضی را بخواند گفت این حرفم برای تک تک شماهاست: با توٱم![تو هستم!] تو که سر جای خودت نیستی! فقط با تلاش و کوشش می توانی جای خودت را، جایگاه خودت را بالاتر ببری…

من که منتظر شنیدن نمره خودم بودم، به چیز دیگه ای فکر نمی کردم، صدای معلم نامم را خواند بعد چشمان درشتش به صورتم خیره شد و با لحنی که انتظارش را نداشت به من گفت : چشمم روشن تو که شاگرد زرنگ کلاسی.

هنوز حرف معلم تمام نشده بود که من وسایلم را از روی میز زرنگ ها جمع کردم و روی نیمکت متوسط ها نشستم.

دیگر چیزی از حال و هوای کلاس متوجه نشدم. پایان زنگ کلاس پایان زنگ مدرسه بود که خانم معلم از کنار نیمکت من گذشت و به من گفت: تو چرا سر جای خودت نیستی؟! درسته ۱۸ شدی ولی بالاترین نمره را تو گرفتی.
با خوشحالی به جالی قبلی ام برگشتم!..
نمیدانم این تکنیک چقدر اصولی بود، ولی هر چه بود نتیجه تلاش و شایستگی دانش آموزان را به خوبی نشان می داد.

حالا که سالها گذشته و به دنبال عبارتی برای مفهوم “شایستگی حاصل از تلاش و کوشش” می گردم این حرف معلمم در ذهنم پر رنگ می شود:
با توٱم، تو که سر جای خودت نیستی!

انتهای پیام