سیاست شرق _ محققان یک فرمول برای انسولین کشف کرده اند که مبتنی بر نانوذراتی است که ممکن است تا حدودی به بهبود کنترل میزان گلوکز خون کمک کند.

به نقل از تنکاک،افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ باید دائماً قند خون خود را با انسولین کنترل کند. این در حالی است که تجویز بیش از حد انسولین، افراد را در معرض خطر کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) قرار می دهد که خیلی کم پیش می آید که منجر به افزایش گلوکز خون (هیپرگلیسمی) شود.

دیابت نوع ۱ (T1D) یک بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به سلول‌های بتا لوزالمعده که تولید کننده انسولین هستند، حمله می‌کند به طوری که بعد از این اتفاق، انسولین کمی در بدن تولید می‌شود یا اصلاً انسولین تولید نمی‌شود. علت دقیق بروز T1D ناشناخته است، اما تصور می شود که این بیماری به دلیل ژنتیک و یا وجود برخی ویروس ها باشد.

درمان T1D مستلزم مصرف انسولین سریع الاثر و نظارت منظم بر میزان گلوکز خون برای جلوگیری از هیپوگلیسمی و هیپرگلیسمی است، که هر دو این بیماری ها می توانند عواقب بسیار مرگباری برای فرد داشته باشند.انسولین طولانی اثر نیز می تواند برای آزادسازی آرام و پیوسته انسولین استفاده شود.

تاکنون ثابت شده است که استفاده از نانوذرات برای تحویل دارو به بدن و ژن درمانی، تأثیر فوق العاده ای بر نحوه درمان بیماری ها داشته است.

اکنون تیمی از محققان چینی از نوع خاصی از نانوذرات برای به وجود آوردن سیستمی برای آزادسازی انسولین که بطور خودکار تنظیم می شود، استفاده کرده‌اند.در این روش، سیستم‌های تحویل انسولین حساس به گلوکز، با استفاده از حامل‌های انسولین ساخته شده از پلیمرهای حاوی آنزیم گلوکز اکسیداز انسولین را به بدن می رسانند، اما می‌توانند مشکلاتی هم برای فرد ایجاد کنند. از جمله این مشکلات این است که پلیمرها وزن مولکولی یکنواختی ندارند و گلوکز اکسیداز می تواند سمی باشد.

با توجه به این مسائل، محققان به نوع دیگری از حامل روی آوردند و آن هم نانوذرات لیپیدی زیست سازگار است.نانوذرات لیپیدی زیست سازگار در حال حاضر در بسیاری از روش های درمانی به طور گسترده به عنوان حامل دارو استفاده می شود. علاوه بر این، نانو ذرات یک ساختار شیمیایی یکنواخت دارند. در این مطالعه، محققان بخشی از سطح نانوذرات را اصلاح کردند تا بتواند بارهای مثبت زیادی را حمل کند.

مولکول های انسولین با بار منفی به شکل الکترواستاتیکی به نانوذرات لیپیدی متصل می شوند. محققان با آزمایش فرمول انسولین خود بر روی موش های دیابتی متوجه شدند زمانی که میزان گلوکز خون طبیعی باشد، انسولین به آرامی آزاد می شود. اما اگر میزان گلوکز خون بالا باشد، لیپیدهای موجود در نانوذرات، یک سری پیوندهای شیمیایی با گلوکز ایجاد می کنند و بار مثبت روی سطح نانوذرات را کاهش می دهند و ترشح انسولین را به میزان قابل توجهی سرعت می بخشند.

پس از تزریق گلوکز، میزان گلوکز خون موش‌های دیابتی تحت درمان با این فرمولاسیون انسولین، دقیقا به اندازه موش‌های سالم به میزان طبیعی کاهش یافت و بدن آن ها توانست گلوکز خون طبیعی را به مدت شش ساعت حفظ کند.

محققان امیدوارند که در آینده، این نوع فرمولاسیون انسولین پاسخگو به گلوکز، بتواند در درمان های دیگر گنجانده شود و به طور قابل توجهی کنترل گلوکز خون را در بیماران دیابتی نوع ۱ بهبود بخشد.

انتهای پیام