سیاست شرق _ آلودگی هوا یکی از بزرگترین خطرات زیست محیطی برای سلامتی موحودات زنده است، که با کاهش سطح آلودگی هوا، کشورها می توانند میزان سکته مغزی، بیماری قلبی، سرطان ریه و بیماری های مزمن و حاد تنفسی از جمله آسم را کاهش دهند.

در سال ۲۰۱۹، ۹۹ درصد از جمعیت جهان در مکان‌هایی زندگی می‌کردند که سطح دستورالعمل‌های کیفیت هوای سازمان جهانی بهداشت رعایت نشده بود.

اثرات ترکیبی آلودگی هوای محیط و آلودگی هوای خانگی سالانه با ۶.۷ میلیون مرگ زودرس همراه است.

تخمین زده می شود که آلودگی هوای محیطی (در فضای باز) باعث ۴.۲ میلیون مرگ زودرس در سراسر جهان در سال ۲۰۱۹ شده است.

حدود ۸۹ درصد از این مرگ و میرهای زودرس در کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​و بیشترین تعداد در کشورهای جنوب شرق آسیا و مناطق غربی اقیانوس آرام به وقوع پیوسته است.

سیاست‌ها و سرمایه‌گذاری‌هایی که از حمل‌ونقل پاک‌تر، خانه‌های کارآمد انرژی، تولید برق، صنعت و مدیریت بهتر زباله‌های شهری حمایت می‌کنند، منابع کلیدی آلودگی هوای بیرون را کاهش می‌دهند. دسترسی به انرژی پاک خانگی نیز آلودگی هوای محیط را در برخی مناطق به میزان زیادی کاهش می دهد.

بررسی اجمالی

آلودگی هوا در فضای باز یک مشکل عمده بهداشت محیطی است که انسان ها را در کشورهای با درآمد پایین، متوسط ​​و بالا تحت تاثیر قرار می دهد.

آلودگی هوای محیطی (در فضای باز) هم در شهرها و هم در مناطق روستایی در سال ۲۰۱۹، باعث ۴.۲ میلیون مرگ زودرس در سراسر جهان شد. این مرگ و میر ناشی از قرار گرفتن در معرض ذرات ریز است که باعث بیماری های قلبی عروقی و تنفسی و سرطان می شود.

سازمان جهانی بهداشت تخمین می‌زند که در سال ۲۰۱۹، حدود ۳۷ درصد از مرگ‌های زودرس ناشی از آلودگی هوای بیرون به دلیل بیماری ایسکمیک قلبی و سکته مغزی، ۱۸ درصد و ۲۳ درصد از مرگ‌ها به ترتیب به دلیل بیماری انسدادی مزمن ریه و عفونت‌های حاد تنفسی تحتانی و ۱۱ درصد مرگ و میر ناشی از سرطان در دستگاه تنفسی بود.

افرادی که در کشورهای با درآمد پایین و متوسط ​​زندگی می کنند به طور نامتناسبی بار آلودگی هوای فضای باز را تجربه می کنند و ۸۹ درصد (از ۴.۲ میلیون مرگ زودرس) در این مناطق رخ می دهد. بیشترین بار در مناطق جنوب شرقی آسیا و غرب اقیانوس آرام سازمان جهانی بهداشت دیده می شود. آخرین برآوردها نشان دهنده نقش مهم آلودگی هوا در بیماری های قلبی عروقی و مرگ است.

سیاست های کاهش آلودگی هوا

رسیدگی به آلودگی هوا، که دومین عامل خطر برای بیماری های غیرواگیر ، کلید حفاظت از سلامت عمومی است.

بیشتر منابع آلودگی هوای بیرون، از کنترل افراد خارج است و این امر مستلزم اقدام هماهنگ توسط سیاست گذاران سطح محلی، ملی و منطقه ای است که در بخش هایی مانند انرژی، حمل و نقل، مدیریت زباله، برنامه ریزی شهری و کشاورزی کار می کنند.

نمونه های زیادی از سیاست های موفق برای کاهش آلودگی هوا وجود دارد:

• برای صنعت:  فن آوری های پاکی که انتشار دودهای صنعتی را کاهش می دهد. مدیریت بهبود یافته پسماندهای شهری و کشاورزی، از جمله جذب گاز متان منتشر شده از محل های زباله به عنوان جایگزینی برای سوزاندن (برای استفاده به عنوان بیوگاز)؛
• برای انرژی: اطمینان از دسترسی به راه حل های مقرون به صرفه انرژی پاک خانگی برای پخت و پز، گرمایش و روشنایی؛
• برای حمل و نقل:  تغییر به حالت های پاک تولید برق؛ اولویت دادن به شبکه های حمل و نقل سریع شهری، پیاده روی و دوچرخه سواری در شهرها و همچنین حمل و نقل ریلی بین شهری بار و مسافر؛ جابجایی به وسایل نقلیه دیزلی سنگین تر و وسایل نقلیه و سوخت های کم آلاینده، از جمله سوخت هایی با محتوای گوگرد کاهش یافته؛
• برای برنامه ریزی شهری:  بهبود بهره وری انرژی ساختمان ها و سبزتر و فشرده تر کردن شهرها و در نتیجه کارآمد کردن انرژی.
• برای تولید برق:  افزایش استفاده از سوخت های کم آلاینده و منابع انرژی تجدیدپذیر بدون احتراق (مانند انرژی خورشیدی، بادی یا آبی). تولید همزمان گرما و برق؛ و تولید انرژی توزیع شده (مانند شبکه های کوچک و تولید برق خورشیدی روی پشت بام).
• برای مدیریت پسماندهای شهری و کشاورزی:  ​​استراتژی‌های کاهش زباله، جداسازی زباله، بازیافت و استفاده مجدد یا پردازش مجدد زباله، و همچنین روش‌های بهبودیافته مدیریت زباله‌های بیولوژیکی مانند هضم بی‌هوازی زباله برای تولید بیوگاز، جایگزین‌های امکان‌پذیر و کم‌هزینه برای فضای باز هستند. سوزاندن زباله‌های جامد – در جایی که سوزاندن غیرقابل اجتناب است، فناوری‌های احتراق با کنترل‌های دقیق انتشار بسیار حیاتی هستند. 
• برای فعالیت های مراقبت های بهداشتی: قرار دادن خدمات بهداشتی در مکان های کمتر توسعه یافته، می تواند از ارائه خدمات انعطاف پذیرتر و مقرون به صرفه تر، همراه با کاهش خطرات بهداشت محیطی برای بیماران، کارکنان بهداشتی و جامعه حمایت کند. در حمایت از سیاست‌های سازگار با آب و هوا، بخش سلامت می‌تواند رهبری عمومی را نشان دهد و در عین حال ارائه خدمات بهداشتی را نیز بهبود بخشد.

آلاینده ها

ذرات معلق (PM)
PM یک شاخص رایج برای آلودگی هوا است. شواهد قوی برای اثرات منفی سلامتی مرتبط با قرار گرفتن در معرض این آلاینده وجود دارد. اجزای اصلی PM سولفات ها، نیترات ها، آمونیاک، کلرید سدیم، کربن سیاه، گرد و غبار معدنی و آب هستند.

مونوکسید کربن (CO)
مونوکسید کربن یک گاز سمی بی رنگ، بی بو و بی مزه است که از احتراق ناقص سوخت های کربنی مانند چوب، بنزین، زغال سنگ، گاز طبیعی و نفت سفید تولید می شود.

ازن (O _۳ )
ازن در سطح زمین – که نباید با لایه ازن در اتمسفر فوقانی اشتباه گرفته شود – یکی از اجزای اصلی مه دود فتوشیمیایی است و از واکنش با گازها در مجاورت نور خورشید تشکیل می شود.

دی اکسید نیتروژن (NO _۲ )
NO _۲ گازی است که معمولاً از احتراق سوخت در بخش های حمل و نقل و صنعت آزاد می شود.

دی اکسید گوگرد (SO _۲ )
SO _۲  گازی بی رنگ با بوی تند است. از سوزاندن سوخت های فسیلی (زغال سنگ و نفت) و ذوب سنگ معدنی حاوی گوگرد تولید می شود.

دستورالعمل های کیفیت هوا

دستورالعمل‌های کیفیت هوای جهانی WHO (AQG) راهنمایی‌های جهانی در مورد آستانه و محدودیت‌های آلاینده‌های کلیدی هوا که خطرات سلامتی را به همراه دارند، ارائه می‌کند. این دستورالعمل‌ها از کیفیت روش‌شناختی بالایی برخوردار هستند و از طریق یک فرآیند تصمیم‌گیری شفاف و مبتنی بر شواهد ایجاد می‌شوند. علاوه بر مقادیر راهنما، دستورالعمل‌های کیفیت هوای جهانی WHO اهداف موقتی را برای ترویج تغییر تدریجی از غلظت‌های بالا به پایین‌تر ارائه می‌کند.

دستورالعمل ها همچنین اظهارات کیفی در مورد شیوه های خوب برای مدیریت انواع خاصی از ذرات معلق (PM) ارائه میدهد. د

کشورهای عضو و نهادهای ملی معمولاً مسئول اجرا و
نظارت بر سیاست‌های ارتقای کیفیت هوا برای سلامت هستند. سیاست‌های موفق
و حکمرانی خوب، به اقدام هماهنگ بین انواع ذینفعان و بخش‌های مختلف و مسئول بستگی دارد، در این رابطه، همکاری با سایر آژانس های سازمان ملل متحد و بازیگران غیردولتی ضروری است.

منبع: سازمان جهانی بهداشت

انتهای پیام