سیاست شرق _ هواداران مقتدا صدر، برای دومین بار و به‌ رغم شلیک گاز اشک‌آور توسط نیروهای امنیتی، بار دیگر به پارلمان عراق که در منطقه حفاظت‌شده سبز بغداد قرار دارد، یورش بردند و علیرغم زخمی شدن تعدادی از آنها، آن را به اشغال خود درآوردند.

حدود ده ماه پس از انتخابات پارلمانی عراق و عدم کسب اکثریت مطلق توسط گروههای رقیب، جناح های شیعی این کشور موفق به تشکیل دولت جدید نشدند و مذاکرات در این‌ خصوص همگی به شکست منتهی شد.

جناح صدر که بزرگ‌ترین فراکسیون پارلمانی را با ۷۳ کرسی در اختیار داشت، پس از ناکامی در توافق با سایر جناح ها برای تشکیل دولت، ماه گذشته استعفا داد و نمایندگانش پارلمان عراق را ترک کردند، مسئله ای که زمینه ای برای آغاز اختلافتی شد که طی چند روز گذشته، مجددا این کشور را در یک بی ثباتی سیاسی فرو برد.

نکته مهم در این بین، موضع مقتدی صدر است که می گوید فرصت برای «تغییر نظام سیاسی» عراق وجود دارد، این در حالی است که گروهای مخالف صدر، اظهارات وی را تلاش برای کودتا توصیف کرد.

صدر، اعتراضات را «انقلاب خودجوش و مسالمت‌آمیز» توصیف کرد و آن را فرصتی طلایی برای همه مردمی دانست که آتش بی‌عدالتی، تروریسم، فساد، اشغالگری و وابستگی را سوزانده است.

با این حال، «چارچوب هماهنگی» که شامل اکثر گروههای شیعه عراق است، در هفته گذشته «محمد شیاع السودانی» را به‌عنوان نامزد مورد توافق این گروه برای جانشینی مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر کنونی این کشور معرفی کرد؛ مسئله ای که به نظر می رسد خوشایند جناح صدر و برخی کشورها نیست و زمینه ساز اتفاقات جدی در صحنه سیاسی عراق گردید.

«چارچوب هماهنگی» ، هر گونه طرحی برای اصلاح قانون اساسی را خارج از چارچوب های قانون اساسی ، تهدیدی برای صلح مدنی و حاکمیت قانون دانست و با هرگونه اقدامی در این رابطه مخالفت نمود.

آنها تشدید تنش ها را به نقطه فراخوان برای کودتا علیه دولت و روند سیاسی موجود توصیف کردند و بجای چنین اقداماتی، خواستار گفت وگو با همه نیروهای سیاسی، به ویژه جناح صدر شدند‌.

تحولات جاری عراق، کشمکشی سیاسی بین جناح های سیاسی شیعی عراق(و حامیانشان) است که می تواند، اوضاع این کشور را متشنج تر نماید و در صورت گسترش آن، می تواند مداخله نظامی گروههای سیاسی را نیز در پی داشته باشد.

مقتدی صدر که زمانی رهبری یک گروه شبه‌نظامی علیه نیروهای آمریکایی به عهده و هم چنین روابط خوبی با ایران داشت، به مرور فاصله خود را با تهران بیشتر و به عربستان نزدیکتر شد و حتا سفری نیز به ریاض داشت، مسئله ای که انرا نباید از نظر دور داشت.

هرچند تشکیل دولت در عراق که کشوری چند قومیتی و چند مذهبی به‌شمار می‌آید از سال ۲۰۰۳ و زمان حمله نظامی ایالات متحده به این کشور، پیچیده و دارای ترتیبات خاصی است، با این وجود نظام سیاسی که با رئیس جمهور کرد، نخست وزیر شیعی و ریاست پارلمان سنی اداره می شود، امروز با اقدامات یک بلوک سیاسی قدرتمند که دارای پایگاه مردمی نیز هست، به چالش کشیده شده است.

چالشی که مقتدا صدر آن را «گام اول انقلابی خودجوش در منطقه سبز و فرصتی استثنایی برای تغییرات بنیادین» نام برد و از همگان خواست که از انقلابیون اصلاح‌طلب حمایت کنند.

با این حال، شرایط سیاسی عراق را نباید بی تاثیر از سیاست های قدرت های منطقه ای و فرا منطقه ای ذی نفوذ دانست که منافع خود را در این کشور، جستجو می کنند.

مخالفت جناح صدر با معرفی نخست وزیر پیشنهادی یعنی «محمد شیاع السودانی»، می تواند چالشی برای گروههای سیاسی شیعی عراقی باشد، مسئله ای که صدر با پیش کشیدن سایر موضوعات، درصدد پاسخگویی به مخالفت های «چارچوب هماهنگی» برای همکاری با خود است.

با این حال، انتخاب نخست وزیر عراق، همیشه با گفتگو سیاسی گروههای عراقی و تایید ضمنی و غیرمستقیم کشورهای ذی نفع، به سرانجام رسیده است، مسئله ای که شاید حضور مجدد مصطفی الکاظمی در پست نخست‌وزیری و تحولات جاری منطقه، از اهمیت ویژه برای گروههای عراقی و کشورهای منطقه، برخوردار است.

انتهای پیام