سیاست شرق _ شهاب زمانی؛

آنچه که در رفتار سیاستمداران و نخبگان جامعه توسط دیگران قابل تامل و ارزیابی است، اخلاق سیاسی و توجه به رعایت نزاکت در گفتار و رفتار آنهاست.

بدون شک زبان و رفتار افراد در مواجهه با دیگران بسیار مهم و تاثیرگذار است، زیرا با در پیش گرفتن رفتار و گفتار صحیح در سطح جامعه ، می‌توان تفکرات صحیح را در جامعه گسترش و از سویی دیگر رفتار و گفتار های نابجا و نامناسب را اصلاح و یا به انزوا کشاند.

حفظ و توجه به ارزش ها و هنجارهای فرهنگ عمومی و سیاسی ، می‌تواند ابزاری عامه‌پسند در دست سیاستمدارانی باشد که سعی دارند، سطح فرهنگ عمومی جامعه را بالا برده و از این طریق، توسعه سیاسی را در سطوح مختلف جامعه بسط دهند و اعتماد را به تدریج با فراهم کردن بستری محترمانه در عرصه عمومی به خود و یا حزب یا گروه اجتماعی مورد نظر برگردانند.

فراهم کردن فضایی عاری از هرگونه توهین ، تحقیر و افترا نسبت به دیگران، که می تواند شامل رقبا و مخالفان و حتی دشمنان شود ، فرهنگ عمومی جامعه را بسوی ایجاد محیطی آرام ، ارزشمند و ایده آل از نظر اخلاقی سوق خواهد داد و تنها در این صورت است که می‌توانیم از جایگاهی انسانی و معتقد به ارزش ها و باورهای مورد احترام عمومی ، درباره موضوعات متفاوت و دلخواه عموم سخنانی را عرضه نمائیم و توقع تاثیرگذاری نیز داشته باشیم.

لذا هر اصلاحی که لازم است باید در سطوح مختلف ساختار آموزشی در مدارس ، دانشگاهها و مراکز تولیدکننده فکر و اندیشه و همچنین رسانه های عمومی در جامعه انجام شود تا گفتار و رفتار محترمانه جایگزین تحقیر و توهین به افراد شود و از سویی دیگر نفرت پراکنی نسبت به رقبا و مخالفین را به هر طریق ممکن  متوقف شود.

از این رو الگوهای رفتاری و زبان محترمانه ، باید بطور مداوم به جامعه آموزش و در صدر برنامه های احزاب و گروههای مختلف باشد . رسانه‌های عمومی نیز نباید به افرادی که درباره یک فرد یا گروه اجتماعی که در چارچوب قوانین موجود فعالیت دارند ، اجازه نفرت‌پراکنی و هرگونه بداخلاقی داده شود و به این طریق، از سویی اخلاق در جامعه ترویج و از سویی دیگر خشونت را در گفتار و رفتار کنترل نمایند.

با این حال، در جامعه ای که داعیه پایبندی به اخلاق دارد ، نباید هدف ، وسیله را توجیه و مسیرهای منتهی به هدف از لجنزارهایی بگذرند که بوی تعفنش ، سال های سال ، افراد ، جامعه و فرهنگ عمومی را آزار دهد‌.

آنچه را که فرهنگ عمومی که ترکیبی از فرهنک ایرانی و اسلامی است به ما آموخته است ، ارجعیت اخلاق در رفتار و گفتار افراد و بالاخص خواص و نخبگان است ، یعنی اینکه فارغ از هرگونه هدفی ، می بایست لگام سیاست به اخلاق سپرده شود و نه اینکه اخلاق را در سیاهچال منافع شخصی و گروهی به بند کشیده شود .مسئله ای که در رقابت های انتخاباتی و تصاحب مناصب مختلف ، گاها اخلاق  برای عده ای دچار نوسان و بسوی قهقرا سیر می کند و فضای مورد نظر و جامعه را آلوده به بسیاری از بداخلاقی ها می نماید.

اینکه دائم و شدیدا به دیگران حمله شود و در گذشته آنها جستجوگر نقاط تیره و تار بود، نمی تواند منکر  مسئولیت فرد در اثبات خود برای ناظران منصفی باشد که بیش از انکار ، نیازمند اثباتند.

از این رو صاحبان قدرت ، چهره‌های سرشناس و نخبگان جامعه می بایست بیش از پیش به اخلاق سیاسی خود توجه و دقت نمایند، زیرا رفتار و گفتار آنان برای بسیاری از اقشار جامعه الگو و به عنوان منشی رفتاری و گفتاری قرارخواهد گرفت و ممکن است بازتابی دلخواه و یا غیردلخواه برای آنها داشته باشد.

با این حال حفظ و رعایت اخلاق سیاسی توسط افراد ، می بایست به یک هنجار ارزشمند در سطوح مختلف و فرهنگ جامعه تبدیل شود و نه اینکه بهانه ای برای سوء استفاده و سوء تعبیر از سوی دیگران تبدیل و اخلاق مداران را بدون حمایت جامعه و قانون ، در کنج رینگ انتخاباتی و فعالیت های سیاسی خود قرار دهند.

انتهای پیام